z bajki! Burknął coś pod nosem, odrzucił kołdrę i usiadł na skraju łóŜka. ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DRUGI - Chcę do domu! Nie podoba mi się tu dzisiaj. - Popatrzył - Tak, wiem o tym - odparła dziewczyna. Co innego mogła powiedzieć? - Od czasu śmierci lorda Alexandra średnio raz na miesiąc, panienko. - Proszę cię, byś została niańką Eriki - powtórzył. – Co oznaczałoby, - Och! - wykrzyknęła z zachwytu. - Spójrzcie na to! Czy - Nie zwierzała mi się, ciociu Heleno, ale wydaje mi się, że podziela to uczucie. Przez ostatni tydzień ledwie skubała jedzenie, z pewnością musiałaś zauważyć. Oczywiście, jest jej przykro z powodu całej maskarady, ale tak naprawdę unieszczęśliwiły ją dopiero oskarżenia Zandra. Skinęła głową, pozornie uspokojona. W istocie, wystarczył mu jeden rzut oka na siostrę, na jej pogniecioną, brudną halkę i widoczny ślad po ukąszeniu miłosnym, by zrozumiał. Ogarnął go rosnący gniew. - Pani obecność na pikniku, panno Stoneham, jest nie¬odzowna - szepnął później Mark, pochylając się w salonie nad oparciem krzesła Clemency. A wszystko przez tego chłopaka, przez Santosa. Dziewczyna wróciła myślami do osoby markiza. Próbowała wyobrazić sobie, co mogłoby się wydarzyć, gdyby spotkała go wtedy na Russell Square. Miałaby wówczas na sobie krzykliwą, różową suknię z jedwabiu i zapewne spaliłaby się ze wstydu, widząc gorliwość, z jaką matka pragnie mu zaimponować. Prawdopodobnie nie potrafiłaby też powie¬dzieć nic rozsądnego, co więcej, doznałaby szoku, rozpo¬znając w markizie mężczyznę sprzed domku Biddy.
- Obowiązki wzywają - mruknęła pod nosem. – Jeżeli będziecie mnie potrzebować, dajcie znać przez sekretarkę. R S Clemency nie spała dobrze tej nocy i nadal bolała ją ręka. Bez słowa nalała sobie kawy i wzięła grzankę. Mark również nie zamierzał podejmować konwersacji, toteż sięgnęła po wczorajszy Morning Post i zaczęła go przeglądać. Znajdo¬wała się tam jak zwykle notatka na temat zdrowia księżniczki Charlotty, informacja o ciekawszych wydarzeniach w nadcho¬dzącym tygodniu i oświadczenie specjalnego komitetu na temat wykorzystywania małych chłopców do prac kominiar¬skich. W każdy inny dzień artykuły wzbudziłby jej zaintereso¬wanie, lecz dzisiejszego ranka ledwie na nie zerknęła.
Krzyknął jej imię, doznając szczytu rozkoszy i opadł na łóżko. Przez chwilę leżeli nieruchomo, spleceni w uścisku. Normalny dzień pracy. Gloria przesunęła dłonią po gładkiej i chłodnej powierzchni szyby. Niezupełnie normalny. Całkiem inny. - Nikt mnie nie zobaczy. Trzymaj się na uboczu, ale
- Sama powiedziałaś, że się nie zmieniłaś. Bał się zdradzić jej więcej szczegółów, ponieważ Alexandra bez trudu by z niej Usłyszał, że idzie za nim.
Z przyjemnością stwierdziła, że Lex wspaniale tańczy. Zatraciła - Nie. - Wstała i podeszła do okna. Popatrzyła na przejeżdżające auta. - Jak wiesz, prowadzenie hotelu to nieustanna odpowiedzialność. - Mama... wychodzi za mąż? - wykrztusiła Clemency osłupiała. Willow ponownie usiadła, podczas gdy dzieci posłusznie - Wsparcie? - powtórzył ze śmiechem. - Obejrzałaś za dużo filmów policyjnych. Rozmowa z informatorem to naprawdę nie to samo co bezpośrednie zagrożenie życia. równie nagle uświadomił sobie, jak bardzo lubi jej głos. Nawet w studiu, gdy zdawała Gdy samochód zniknął za zakrętem, Scott wrócił do domu.